Van Indonesië naar Maleisië

Maleisië had niet op een beter moment kunnen komen. Zoals ik al had verteld voelde ik me de laatste dagen op de boot in Indonesië al slecht en dit werd alleen maar erger: ik had geen eetlust, was heel duizelig, alleen maar zweten en trillen en mega keelpijn. Toen iemand uiteindelijk in mijn keel keek was het wel duidelijk, mijn keelamandelen waren mega ontstoken, vandaar dat ik niet kon eten. Ik nam mezelf voor om pas in Kuala Lumpur naar de dokter te gaan omdat de doktor die ik in Lombok had gezien half lag te slapen op mijn praktijkstoel en het er niet mega betrouwbaar uit zag. De laatste dag in Indonesië heb ik dan ook alleen maar op bed gelegen en een beetje gegeten af en toe. 5 oktober vloog ik nog samen met Sabine naar Kuala Lumpur, eenmaal daar aangekomen merkte je wat een wereld van verschil dit was. Op het vliegtuig al loei grote winkels, iedereen sprak Engels, er was normaal eten, koffie kraampjes, alles wat we een maand niet hadden gezien. Met de bus ging ik naar het centrum richting mijn hostel en hoe meer ik in de stad kwam hoe blijer ik werd. De bussen waren heel fatsoenlijk, er reden treinen en metro's en alles was schoon! Toen mijn hostel ook nog eens een douche met warm water had was het feest compleet, dit was echt even wat ik nodig had. Tijdens het eten savonds kwam ik Jonathan tegen, een jonge uit Zweden met wie ik de volgende dag naar de Batu Caves ging. Heel erg indrukwekkend, in een grot werd hetzelfde verhaal uitgebeeld wat we in Bali al in de Balinese dans hadden gezien, het verhaal van Rama en Sita. Een stukje verderop kon je achter het grote gouden Hindu beeld 272 stappen beklimmen naar een volgende grot waar nog een tempel stond. Vanuit daar had je ook een prachtig uitzicht. Hierna zijn we nog naar de Botanische tuinen geweest en bleef ik vervolgens achter bij de dokter. Bij de dokter ging alles vrij vlot, eerst registreren, dan een paar standaard testjes (waaruit ook bleek dat er al 5kg minder Ilse aan mijn lijf zit) en daarna kon ik naar de dokter zelf toe. Hij sprak super goed Engels en constateerde inderdaad een keelontsteking. Hiervoor kreeg ik naast antibiotica ook nog andere kauwtabletten, pijnstillers waar je een paard mee kunt omleggen en nog een hoestdrank waar je behoorlijk duizelig van wordt. Met mijn tasje pillen liep ik weer terug naar het hostel waar ik even ging kijken wat ik allemaal had gekregen. Omdat ik niet als een gedrogeerde bimbo over straat wilde besloot ik maar om alleen de antibiotica en de kauwtabletten te nemen en te kijken of dat aan slaat. En dat doet het! Ik voel me stukken beter en kan weer alles eten, gelukkig maar want het eten is hier werkelijkwaar geweldig! De volgende dag ben ik nog naar wat bezienswaardigheden gegaan en daarna naar de grootste shopping mall van Kuala Lumpur. En die was groot. Heel groot. Het gebouw telde minimaal 6 verdiepingen, waarvan een er bestond uit alleen maar restaurants. En op de bovenste verdieping, zonder grappen, een achtbaan! Hartstikke bizar, allerlei Kermis attracties stonden er verder nog en om de zoveel tijd scheurde de achtbaan voorbij.
Na hier wat gewinkeld en rondgekeken te hebben ging ik op zoek naar de bekende Petronas Twin Towers! Op dit moment is het op 7 na hoogste gebouw van de wereld maar toen het gebouwd was was het de hoogste. Het telt 88 verdiepingen en in dit gebouw zit Petronas, het grootste olie bedrijf van Maleisië. Heel erg indrukwekkend om te zien. Met Jonathan had ik afgesproken bij de skybar op de 33e verdieping van het Traders Hotel om de zon onder te zien gaan bij de Petronas Twin Towers. Vanuit de skybar had je een geweldig uitzicht op de torens. Het was dan ook een behoorlijk sjiek hotel en voor de drankjes betaalden je dan ook de hoofdprijs (in Maleisische begrippen dan). Maar het was het zeker waard. Met een cocktailtje in de hand (die ik gelukkig weer kon drinken) kijken hoe de zon onder gaat bij dit imposante gebouw was echt geweldig! De skybar werd ook steeds drukker met exclusief uitziende mensen: op sneakers of slippers kwam je niet meer binnen. Om niet helemaal een fortuin kwijt te zijn kozen wij ervoor om ergens anders te eten. We gingen naar Jalan Alor, een straat die bekend staat om zijn eten. Overal in heel de straat stonden tafeltjes waar mensen aan zaten met het lekkerste eten. Mensen die bij de restaurants werkten staken elke 2 meter hun menu kaart onder je neus en probeerden je binnen te halen. Uiteindelijk zaten ook wij op een plastic stoel aan een plastic tafel ergens op straat en op aanraden van de kok heb ik daar de lekkerste zoet-zure kip ooit op! Absoluut geweldig. Savonds konden we weer terug met de fijne metro die over de stad heen ging en moest ik mijn tas weer inpakken. De volgende bestemming is namelijk Penang! Een schiereiland meer in het noorden van Maleisië, wat bekend staat om zijn lekkere eten! Dit bericht type ik dan ook vanuit en mega luxe touringcar. Het lijkt op een Nederlandse touringcar maar dan ipv 2 keer 2 rijen stoelen slechts een keer twee en een keer een rij stoelen. Oftewel ik zit nu in een mega zetel waar ik me maar een mini mensjes in voel. De bus zit ook op lange na niet vol en ik ben weer de enige westerling. Dit is echt een mega contrast met de verschrikkelijke mini vans in Indonesië die ze propvol stopte met mensen en erin reden als malloten. Mijn voorkeur voor reizen is wel duidelijk, heerlijk luxe allemaal hier!
Over Maleisië in het algemeen, tot nu toe zijn de mensen net zo aardig als in Indonesië. Ze willen je overal mee helpen en de meeste mensen spreken ook geweldig goed Engels. Hier hebben ze ook weer ander geld, de Maleisische Ringgit. 5 Ringgit is grofweg 1 euro. Iets kleiner geld dus weer dan in Indonesië. Het geld voelt wel alsof het van plastic is, en bijna alles is in briefjes. Verder had ik in Kuala Lumpur vooral veel Aziatische reizigers, ik sliep samen met een Chinese en een Koreaanse meid op de kamer. Chinezen zie je hier blijkbaar heel veel maar hoe erg het ook is, voor mij zien ze er allemaal hetzelfde uit! De temperatuur is ongeveer hetzelfde als in Indonesië alleen schijnt het zonnetje hier nog niet echt. Moskeeën hoor je minder ondanks dat het een islamitisch land is. Verder lopen de vrouwen er heel gevarieerd bij, helemaal ingepakt in een boerka of met een kort jurkje aan. Het land is verder ook het best ontwikkelde en veiligste land van Zuid-oost Azië. Tot nu toe vind ik het er wel even fijn, ik heb nog niet heel veel gezien maar weer even lekker met de trein en geen schreeuwende mensen om je heen is wel fijn! Tot snel weer!